Aby uzyskać odpowiedz na to pytanie, wskazać należy, że pozew o rozwód do sądu, może złożyć każdy z małżonków. Zgodnie z art. 56 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód, jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia.
Powyższe przesądza o tym, że z jednej strony, nie zawsze wystąpienie z żądaniem rozwodu do sądu, przesądza, że sąd udzieli rozwodu, a z drugiej strony, sam fakt sprzeciwu drugiego małżonka w przedmiocie orzeczenia rozwodu, nie stanowi automatycznie podstawy do tego, że sąd oddali powództwo o rozwód.
Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że to nie małżonek decyduje czy drugi małżonek dostanie rozwód tylko Sąd, który w pierwszej kolejności bada, czy nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia. Przez zupełny i trwały rozpad pożycia małżeńskiego, należy rozumieć, rozpad wszelkich więzi takich jak duchowa, ekonomiczna, fizyczna, gospodarcza. Gdy sąd dojdzie do przekonania, że w małżeństwie doszło do rozpadu wymienionych więzi, a nadto jest to rozpad trwały i zupełny to rozwód zostanie orzeczony. Zasadniczo, nie ma na to wpływu brak zgody jednego z małżonków.
Warto jednak wspomnieć, że problemy mogą wystąpić, gdy rozwodu żąda osoba wyłącznie winna rozpadu związku, a drugi małżonek nie wyraża zgody na rozwód. A mianowicie, zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 1965 roku ,, Odmowa zgody na rozwód małżonka niewinnego jest jego prawem i skorzystanie z tego prawa nie może być w zasadzie zakwalifikowane jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Domniemanie przemawia za tym, że ten, kto korzysta z tego prawa, czyni to w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego. Dopiero istnienie szczególnych okoliczności może domniemanie obalić i pozwolić na zakwalifikowanie określonego zachowania jako nadużycia prawa, nie zasługującego na poparcie z punktu widzenia zasad współżycia społecznego.
Powyższy wyrok wskazuje, z jednej strony przesłanki, kiedy z odmowy zgody na rozwód może skorzystać małżonek niewinny, natomiast z drugiej strony wskazuje, że przy żądaniu rozwodu przez małżonka wyłącznie winnego rozkładu pożycia, należy oceniać, czy odmowa drugiego małżonka wyrażenia zgody na rozwód, nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
Stąd, ocena odmowy przez małżonka niewinnego zgody na rozwód musi być przeprowadzona przede wszystkim, nie pod kątem subiektywnego odczucia małżonka niewinnego, lecz pod kątem wyjaśnienia, czy zachodzą obiektywne przesłanki uzasadniające tę odmowę w świetle zasad współżycia społecznego takie stanowisko wyraził min. Sąd Najwyższy w sprawie o sygnaturze: III CR 54/67
W związku z powyższym odpowiadając na pytanie zadane na wstępie wskazać należy, po pierwsze, że to Sąd udziela rozwodu a nie drugi małżonek. Natomiast odmowa wyrażenia zgody na rozwód jest uprawnieniem małżonka nie ponoszącego winy za rozkład pożycia i z zasady prowadzi do niemożności orzeczenia rozwodu. Jednakże pamiętać należy, że odmowa nie może być narzędziem zemsty lub szykany, nie może być również sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.